بیست و هفتم اردیبهشت‌ماه روز جهانی روابط‌عمومی و ارتباطات است. این روز صرفا یک عنوان در صفحات تقویم نیست، بلکه سرفصلی است از تعهد، تخصص، علم و هنر.

روابط عمومی یک شغل نیست بلکه یک ویژگی اخلاقی و انسانی است و بی‌جهت نیست که مرحوم دکتر نطقی بنیانگذار علم روابط عمومی در ایران می فرمایند: روابط عمومی یک شغل اداری نیست بلکه یک شوق اداری است، چرا که تمامی فعالان در این حوزه با عشق، شور و نشاط، بهره گیری از تکنولوژی روز و ایده های نو و همچنین تزریق هنر و تفکر خلاق در حوزه‌ی اداری گام برمی‌دارند و روحشان با ایستایی و سکون منافات دارد.

کار روابط عمومی کار دل است. مراسمی که برپا می شود وقتی همه آرام روی صندلی‌هایشان به چیزی جز برنامه‌ها توجهی ندارند، قلب توست که با سرعتی مضاعف در سینه می‌تپد و نگران لحظه لحظه اجرای برنامه هستی، وقتی همه در حال ترک محل برگزاری برنامه هستند، این تو هستی که در ذهنت نقاط ضعف را یادآوری می کنی؛ داشتن دغدغه‌ی برگزاری گردهمایی‌ها، شرکت در نمایشگاه و یا برپایی مراسم مختلف، مرور کنداکتور یا همان سین برنامه، استرس دریافت به موقع بروشورهای چاپی، بنر و استند و نصب به موقع در محل مناسب مراسم، پیگیری‌های تلفنی ایاب و ذهاب میهمانان، تنظیم صورتجلسات گزارش‌های مدیریتی، تولید و ارسال به موقع خبر و دریافت بازتاب آن‌ها، به‌روزرسانی وب‌سایت و رصد ایمیل‌ها، شرکت در مراسم سوگواری یا خوشحالی از دریافت خبری خوش و بسیاری نمونه‌های دیگر از این دست است که روابط عمومی ها سکانداری آن را برعهده دارند. اینجاست که اگر عشق به کار نباشد نمیتوان در این حوزه وارد شد.